Życie, czym jesteś?

czerwca 01, 2014

Życie, czym jesteś?

Każdy z nas pisze historię swojego życia. Na jej kartach umieszczone zostają ważne daty, miłe i te mniej przyjemne wspomnienia, które odegrały znaczącą rolę, nazwiska osób bliskich naszemu sercu… Dar egzystencji otrzymaliśmy, nie z dniem narodzin, ale już kilka miesięcy wcześniej, to jest z momentem poczęcia się w matczynym łonie. Już wtedy miały miejsce istotne procesy w rozwoju, metamorfozy oraz przygotowanie do przyjścia na świat. Ten niezwykły podarunek, o którym chcę pisać, stanowi także przepustkę umożliwiającą nam korzystanie z tego, co ofiaruje los. Jest kluczem otwierającym multum alternatyw.

Aby lepiej zrozumieć znaczenie pojęcia, jakim jest życie, sięgnęłam po słownik języka polskiego, z nadzieją, że dowiem się czegoś, co mogłoby podkreślić jego ważność. Poczułam się rozczarowana, wgłębiając się jedynie w nudną, czysto biologiczną definicję, według której egzystencja to nic innego, jak właściwy stan organizmu. A gdzie homeryckie porównania? Mickiewiczowskie metafory? 

Pytania o status ontologiczny jednostki, jej miejsce na ziemi i cel, do jakiego została wyznaczona zadawano sobie od wielu wieków, poczynając od prymitywnych założeń  ludów pierwotnych, przez średniowieczne filozofie, kończąc na skomplikowanych formułkach doktorów specjalizujących się w dziedzinie psychologii. Już w starożytnym Egipcie pojawiły się zalążki badań nad rolą człowieka we wszechświecie. Egzystencję traktowano, jako swoistą wędrówkę nieposiadającą końca. Tłumaczy to fakt umieszczania w trumnach zmarłych przedmiotów, które (według tamtejszych wierzeń) mogły być przydatne nieboszczykowi po śmierci. 

Nie można także zapomnieć o przykuwających uwagę greckich filozofiach, jak epikureizm, stoicyzm, czy sceptyzm, które stanowiły fundament ówczesnego pojmowania istoty ludzkiej. Idąc dalej tropem historii natkniemy się na hasła, takie jak: ,,Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce’’ wypowiedziane przez Terencjusza, czy Sokratesową pochwałę rozumu w zdaniu ,,Myślę, więc jestem’’. Rozpatrując powyższe przykłady chciałam pokazać, jak głęboko sięgają korzenie polemiki o życiu. Rozważania te nie zostały jednak zakończone. Prawdę powiedziawszy, wątpię, czy kiedykolwiek to nastąpi. Nawet najwięksi uczeni nie są w stanie stworzyć stałego i ponadczasowego modelu bytowania przeciętnej jednostki.

Odbiegając od historyczno-naukowych zagadnień, chciałabym skupić się na mojej osobie. Czym dla mnie jest życie? Według mnie ma ono pewną zwartą kompozycję, składającą się ze wstępu, obejmującego wiek dziecięcy i młodzieńczy, rozwinięcia, gdzie, jak sama nazwa wskazuje, stajemy się dorośli, zakładamy rodzinę, rozpoczynamy karierę zawodową oraz zakończenia, będącego podsumowaniem tego, co udało nam się osiągnąć i zadaniem sobie pytania: ,,Czy przeżyłam/em je godnie?’’.  

Za co kocham życie? Za pory roku, za dzień i za noc, za chwile pełne cudownych wzruszeń oraz za to, że po prostu je mam. Nie wymaga ono od nas specjalnych kwalifikacji, nie pyta o wykształcenie i zarobki. Możemy porównać je do wędrówki pełnej przygód, które napotykamy na swojej drodze. Przez nie uczymy się odróżniać dobro od zła, podejmować słuszne decyzje, walczyć z przeciwnościami…

Wielu znanych pisarzy tworzy niebanalne porównania na temat egzystencji. Zestawia się ją z szachownicą, grą na scenie, a nawet wygraną na loterii. Josh Billings powiedział: ,,W życiu nie chodzi o posiadanie samych dobrych kart, ale o umiejętne granie tymi, które już masz w ręku’’. Człowiek zabiega o dobra materialne, pomimo tego, że już posiada niezliczone ich ilości. Wciąż pragnie więcej. Zapomina jednak, iż nie ma większego bogactwa nad fakt, że istniejemy, jak stwierdził niegdyś John Ruskin.