Razem, ale osobno

września 11, 2016

Razem, ale osobno

Do tej pory uważałam, że moje życie osobiste nie powinno stanowić przedmiotu dyskusji, a to, co się dzieje u mnie, traktowałam jako swego rodzaju tabu. Nie ma jednak nic bardziej wartościowego i wiarygodnego, jak pisanie na podstawie przeżytych doświadczeń i empirii. Przyznaję się więc – jestem w związku na odległość. Intrygujące a zarazem niełatwe, ale chcę wam to trochę przybliżyć z własnego punktu widzenia.

Jak to jest być w związku na odległość? Bez wątpienia bardzo trudno, jednak kto powiedział, że życie będzie usłane płatkami róż? Tęsknota za bliską osobą staje się towarzyszem codzienności. Każdy przedmiot i zapach przywodzi na myśl wspomnienie spotkania i spędzonego razem czasu. Nagle przypadkowo mijana na ulicy osoba jest łudząco podobna do tej jednej. Zauważasz podobieństwo w sposobie chodzenia, ubiorze, wykonywanych ruchach i gdy już masz nadzieję, że to on/a, z przykrością zdajesz sobie sprawę, że to byłoby zbyt piękne. Twoje życie jest teraz nieustawicznym odliczaniem od jednego spotkania, do kolejnego. Wiszący na ścianie kalendarz przypomina fragment muru w więziennej celi, na którym kolejne wyrysowane krzyżyki to mijające w samotności dni, przeżyte cudem. Wirtualny związek podtrzymywany codzienną rozmową na Facebooku, Skype nie jest w stanie zastąpić rozmowy twarzą w twarz, w trakcie której aktywne są nie tylko zmysły wzroku i słuchu. Spójrzmy prawdzie w oczy - te rozmowy to jedyna siła napędowa relacji, która jest w stanie ją podtrzymać.

Człowiek jest stworzony do życia z drugą osobą. Związek na odległość stoi w opozycji do tej zasady, jednak wiele osób decyduje się na rozłąkę lub wręcz jest do niej zmuszonych np. z powodu pracy, kariery, czy edukacji. Nie mamy wpływu na to, jakie przeciwności stają nam na drodze, nie możemy ich wyeliminować, możemy za to sprawić, by były łagodniejsze w skutkach. Czy jednak ma to swoje odzwierciedlenie w związku na odległość? Otóż ma. Bo…

… związek na odległość jest niewątpliwie czasem ciężkiej próby dla obu stron. To eksperyment, w którym bierze udział zarówno mężczyzna, jak i kobieta. Egzamin na zaufanie, wierność, szczerość. Fizyczny ból, spowodowany np. upadkiem, jest niczym w porównaniu do psychicznego bólu, związanego z rozłąką. Kiedy jest Ci bardzo źle, a druga osoba jest kilkaset kilometrów dalej, nie możesz liczyć, że na Twoje zawołanie pojawi się obok w ciągu kilku minut, tylko po to, by wywołać uśmiech na Twojej twarzy. Jedyne aktywne zmysły to wzrok (kiedy na ekranie laptopa oglądasz piksele, składające się w całość na twarz ukochanej osoby) i słuch (kiedy odbierasz fale dźwiękowe). Zapach? Smak? Dotyk? To musi poczekać do spotkania.

Poruszyłam większość aspektów związanych z tą mniej przyjemną stroną bycia w związku na odległość. Co więc intrygującego ma on w sobie, że decydujemy się na taką formę relacji? Kiedy po długiej rozłące w końcu przychodzi ten dzień -  dzień spotkania - zaczynamy doceniać czas, którego niestety nie mamy w nadmiarze. Widzisz tę osobę, już nie jako zbiór pikseli, ale w jej pełnej okazałości: widzisz jej gesty, mimikę, ruchy oczami, sposób wypowiadania poszczególnych słów. Zaspokajasz też wyłączone dotychczas zmysły: dotyku, smaku i węchu. Jest tak, jak być powinno. Mimo, że nie na długo, to jednak te chwile sprawiają, że zaczynamy doceniać obecność drugiej osoby, nie marnujemy ich na bezproduktywność, a co ważniejsze – swoją uwagę skupiamy maksymalnie na drugiej osobie. To czas przeznaczony tylko dla was.

W moim odczuciu jednak miłość nie zna słowa ,,odległość’’. Nie bez powodu bardzo dużo osób wzbrania się na samą myśl o wejściu w relację, którą będą dzielić tysiące kilometrów, ocean, kontynenty, a czasami po prostu kilka ulic. Bywa, a zdarza się to coraz częściej, że to właśnie bliskość dzieli dwoje ludzi zamiast ich do siebie zbliżać. Nie ważne jest więc, jak daleko od siebie jesteście, ile godzin drogi jest między wami, ponieważ to nie odległość zabija związek, a brak miłości.