Odpowiedzialność za szczęście

grudnia 13, 2017

Odpowiedzialność za szczęście

O tym, że każdy z nas jest kowalem własnego losu słyszałeś nie raz a w wielu różnych okolicznościach i sytuacjach, kiedy np. stawałeś przed trudnym wyzwaniem lub skomplikowanym dylematem, zetknąłeś się z tym w praktyce. Nieustannie przypominasz sobie i uświadamiasz, że wyłącznie Ty jesteś odpowiedzialny za swoje życie oraz że tylko od Ciebie zależy, jak będzie ono wyglądać. I o ile nie sprzeczamy się co do prawdziwości powyższego stwierdzenia, o tyle moglibyśmy długo dyskutować o tym, jak się ono przekłada na naszą codzienność.

Odpowiedzialność to ogromny wyczyn i godna podziwu umiejętność, ale także bardzo trudna sztuka do opanowania. Na tym świecie przez odpowiedzialność rozumie się przyjęcie na siebie obowiązku zadbania o kogoś lub o coś. Nikt jednak nie uczy nas i nie tłumaczy, w jaki sposób stać się odpowiedzialnym za siebie samego, swoje poczynania i swoje myśli. To dlatego wiele osób nie potrafi zaakceptować porażki a za własne niepowodzenia wini otoczenie, Boga, los czy pech. Odpowiedzialność za siebie to przede wszystkim przyjęcie do świadomości, że człowiek to tylko istota a nie superbohater, który nigdy nie przegrywa i nie ponosi klęski.

Myślę (i uważam to za słuszne spostrzeżenie), że odpowiedzialność to indywidualny wybór każdego z nas, przed którym stajemy na pewnym etapie życia. W słowniku synonimów obok wyrazu odpowiedzialność, pojawiły się takie wyniki jak dojrzałość, racjonalność, rozumność, roztropność, solidność i trzeźwość. To, co je łączy, to fakt, że wartości te nie przychodzą ot tak, ale są wynikiem przebytych doświadczeń, wpływu otoczenia i życiowej nauki. To na ich podstawie zaczynamy pracę nad sobą. Już samo to uświadamia, że do odpowiedzialności za siebie trzeba być gotowym. Ta gotowość to przede wszystkim umiejętność akceptowania nie tylko sukcesów, ale też własnych porażek i uznanie ich za coś naturalnego.

Bycie człowiekiem odpowiedzialnym niewątpliwie idzie w parze z poczuciem własnej wartości. W końcu przecież osoba, która czuje odpowiedzialność za własne szczęście, nie pozwoli by traktowano ją źle, a co ważniejsze sama siebie nie będzie traktowała w taki sposób. Wynika to bowiem z naturalnej i wrodzonej potrzeby poczucia bezpieczeństwa i uznania (obie uwzględnione w piramidzie potrzeb Maslowa). Może to brzmieć poniekąd jak afirmacja własnego ego, jednak należy w tym wypadku rozróżnić zdrową miłość do samego siebie od niezdrowej relacji z samym sobą, która przejawia się przeświadczeniem, że jesteś wart więcej niż drugi człowiek.

Nie będzie przesadzone, jeśli stwierdzę, że czasy, w których szczęście innych przedkładało się nad własne, już dawno się skończyły a radykalny ascetyzm nie jest rozumnym i trzeźwym podejściem. Nie w tym świecie. Czekanie na to, że za bycie uniżonym oraz za wyrzekanie się własnego szczęścia otrzyma się kiedyś nagrodę jest błędnym nastawieniem. Twoja nagroda to życie tu i teraz. Egzystencja jest darem, a czas, który upływa – jego cenną miarą. Nie zostałeś stworzony po to by się unieszczęśliwiać! A skoro mowa o tym, że jesteś odpowiedzialny za własne szczęście, równie ważne jest zrozumienie, że na Twoje szczęście mają wpływ indywidualne wybory, uwzględniające samoświadomość, samoakceptację, cele, do których dążysz oraz decyzje, przyczyniające się do wewnętrznej spójności.

Weź w dłoń swoje kowadło i uwierz, że masz moc sprawczą do kreowania swojego życia, kreowania własnej rzeczywistości. Odpowiedzialność to kolejny krok do wolności. Jedyne, czego potrzebujesz, to otwarty umysł i gotowość do wprowadzenia zmian. Popełniaj błędy, ale wyciągaj z nich wnioski. Cofaj się, ale tylko po to, by wziąć rozbieg. Masz do tego pełne prawo jako nieidealnie idealna istota ludzka. Kochaj. Ucz się. Podejmuj działania. Ciesz się życiem.